Jasmijn van der Burg derde op NK Olympische afstand voor senioren
Op zaterdag 18 augustus werd in Veenendaal het NK triathlon Olympische afstand voor senioren gehouden. Jasmijn van der Burg werd derde, verrassend en zeer sterk om als 17-jarige in een sterk deelnemersveld en bij hoge temperaturen zo goed te presteren.
De Olympische afstand is: 1500 m zwemmen, 40 km fietsen en 10 km lopen.
Het was het 3e NK van Jasmijn van dit seizoen. Op het NK junioren op de sprint afstand (750m zwemmen/ 20 fietsen/ 5 lopen) van 20 mei in Weert werd ze 3e. Een paar weken later in Groningen werd ze 3e junior en 8e overall op het NK senioren sprint afstand.
Bij het zwemmen kwam Jasmijn traag op gang, waardoor ze fiks moest aanzetten in de wisselzone om de drie voor haar liggende dames bij te halen. Na een halve ronde flink doorfietsen, was ze erbij en hadden ze een sterke groep die de koploopster niet bij kon halen, maar wel flink uitliep op de achtervolgende groep. Het verschil werd 1.45 min. Al met al een mooie basis om aan de 10 km hardlopen te beginnen. De 10 km werd een verassende race, waarin verwacht werd dat er wel wat dames (sterke loopsters) uit het achterveld zouden oprukken naar voren.
Tot ieders verbazing bleven de posities bijna ongewijzigd in de top drie, die alle drie erg goed liepen.
En na nog een spannende laatste 500m waarin Jasmijn dacht dat ze nog werd ingehaald door een deelneemster die een ronde achterliep passeerde ze als 3e overall bij de senioren de eindstreep.
Jasmijn heeft hiermee een succesvol triathlonseizoen afgesloten dat veel belooft voor de toekomst.
Haar zus Karlijn van der Burg knokte zich in Veenendaal naar een puike prestatie door enkele minuten sneller te zijn dan verleden jaar. Een fantastische prestatie gezien het feit dat ze in maart een flink ongeluk heeft gehad waarbij ze meerdere breuken opliep en twee operaties moest ondergaan.
zondag 19 augustus 2012
zondag 8 juli 2012
Rondje Vlieland lopen met mijn coach.
Coach Ferdinand wilde wel een rondje meelopen, aangezien hij een druk programma heeft was 1 juli de enige mogelijkheid voor de zomervakantie.
De weken voor 1 juli hadden we beiden wat lichamelijke klachten, hij zijn voet en ik een pijnlijke heup. Gelukkig was zijn voet hersteld en ik had besloten om dan maar een paar pilletjes paracetamol mee te nemen.
Nu verwacht je op zondagochtend geen vrachtverkeer op de weg naar Den Helder, helaas deze dag wel snel de auto parkeren op een plek waar het eindelijk niet mag en met 5 minuten speling de boot naar Texel weten te halen. Tijdens de overtocht naar Texel toch even buiten op het dek een blik op de lucht geworpen, het zou wel droog blijven alleen die wind die was wel fors (kracht 6 a 7).
Na aankomst gelijk door richting De Cocksdorp om aan boord te stappen voor de overtocht naar “de sahara van het noorden” de Vliehorst op Vlieland.
Oké, de schipper en zijn vrouw keken enigszins verbaast dat wij geen gebruik wilde maken van de Vliehorstexpress maar gewoon lopend een rondje eiland zouden doen.
Camelbag om en lopen maar, heerlijk rustig tempo (pilletje moet nog even zijn werk gaan doen) wind in de rug dwars de Vliehost over richting drenkelingenhuisje. Aangezien het eb aan het worden was, hadden wij de beschikking over een breed strand. Oké zo nu en dan moest er even een flinke sprong gemaakt worden wat regelmatig natten voeten opleverde. Genietend van de omgeving met zo nu en dan een zeehond die zijn kop boven water uitstak vorderde de kilometers gestaag. De haven van Vlieland kwam in zicht en dat betekende ook de duinen over en van een flinke wind in de rug naar een fontale windkracht 6-7 tegen. Mooi moment om even een sinaasappeltje weg te werken en een pijnstiller in te nemen. Bij de haven leek het mij ook een mooi moment om achter de rug van Ferdiand te kruipen om zo uit de wind te blijven en mijn heup een beetje te ontzien, toch wel zwaar zo’n stuk met wind tegen. Posthuys het laatste stukje bewoonde wereld voordat wij via de kroon’s polder weer de Vliehorst op moeten, even een glas cola gedronken en weer verder.
De Kroons polder is een mooi groen stukje natuur voordat die grote zandvlakte weer opdoemd, de harde wind en pijn zijn tol te eisen, er moest zelf stukjes gewandeld worden en die stijger komt maar niet in zicht. Met nog 3 kilometer te gaan zien we eindelijk iets wat op de aanlegsteiger van de boot lijkt, maar ligt die nu in het water? Het zou nog minstens 1 uur moeten duren voordat het hoogwater zou worden. Gelukkig bij het naderen van het water bleek dit slechts een inham te zijn nog slechts 1 kilometer, eindsprint zat er niet meer in. Moe maar zeer voldoen en een mooie ervaring rijker moesten wij nog 1 uur op de boot terug naar Texel wachten zonder beschutting op een stijger met opkomend tij.
Toch wel fijn dat ik er na 45 minuten kleumen in de koud achterkwam dat er nog een isolatiedeken in mijn rugzak zat die nog een beetje bescherming tegen de wind bood...!
Al met al hebben we 42 km in 4 en halve uur gelopen.
In de zomer maar even nadenken over het volgende rondje eiland, we hebben er tenslotte nog meer.
Bob Klappe
Coach Ferdinand wilde wel een rondje meelopen, aangezien hij een druk programma heeft was 1 juli de enige mogelijkheid voor de zomervakantie.
De weken voor 1 juli hadden we beiden wat lichamelijke klachten, hij zijn voet en ik een pijnlijke heup. Gelukkig was zijn voet hersteld en ik had besloten om dan maar een paar pilletjes paracetamol mee te nemen.
Nu verwacht je op zondagochtend geen vrachtverkeer op de weg naar Den Helder, helaas deze dag wel snel de auto parkeren op een plek waar het eindelijk niet mag en met 5 minuten speling de boot naar Texel weten te halen. Tijdens de overtocht naar Texel toch even buiten op het dek een blik op de lucht geworpen, het zou wel droog blijven alleen die wind die was wel fors (kracht 6 a 7).
Na aankomst gelijk door richting De Cocksdorp om aan boord te stappen voor de overtocht naar “de sahara van het noorden” de Vliehorst op Vlieland.
Oké, de schipper en zijn vrouw keken enigszins verbaast dat wij geen gebruik wilde maken van de Vliehorstexpress maar gewoon lopend een rondje eiland zouden doen.
Camelbag om en lopen maar, heerlijk rustig tempo (pilletje moet nog even zijn werk gaan doen) wind in de rug dwars de Vliehost over richting drenkelingenhuisje. Aangezien het eb aan het worden was, hadden wij de beschikking over een breed strand. Oké zo nu en dan moest er even een flinke sprong gemaakt worden wat regelmatig natten voeten opleverde. Genietend van de omgeving met zo nu en dan een zeehond die zijn kop boven water uitstak vorderde de kilometers gestaag. De haven van Vlieland kwam in zicht en dat betekende ook de duinen over en van een flinke wind in de rug naar een fontale windkracht 6-7 tegen. Mooi moment om even een sinaasappeltje weg te werken en een pijnstiller in te nemen. Bij de haven leek het mij ook een mooi moment om achter de rug van Ferdiand te kruipen om zo uit de wind te blijven en mijn heup een beetje te ontzien, toch wel zwaar zo’n stuk met wind tegen. Posthuys het laatste stukje bewoonde wereld voordat wij via de kroon’s polder weer de Vliehorst op moeten, even een glas cola gedronken en weer verder.
De Kroons polder is een mooi groen stukje natuur voordat die grote zandvlakte weer opdoemd, de harde wind en pijn zijn tol te eisen, er moest zelf stukjes gewandeld worden en die stijger komt maar niet in zicht. Met nog 3 kilometer te gaan zien we eindelijk iets wat op de aanlegsteiger van de boot lijkt, maar ligt die nu in het water? Het zou nog minstens 1 uur moeten duren voordat het hoogwater zou worden. Gelukkig bij het naderen van het water bleek dit slechts een inham te zijn nog slechts 1 kilometer, eindsprint zat er niet meer in. Moe maar zeer voldoen en een mooie ervaring rijker moesten wij nog 1 uur op de boot terug naar Texel wachten zonder beschutting op een stijger met opkomend tij.
Toch wel fijn dat ik er na 45 minuten kleumen in de koud achterkwam dat er nog een isolatiedeken in mijn rugzak zat die nog een beetje bescherming tegen de wind bood...!
Al met al hebben we 42 km in 4 en halve uur gelopen.
In de zomer maar even nadenken over het volgende rondje eiland, we hebben er tenslotte nog meer.
Bob Klappe
maandag 21 mei 2012
woensdag 22 februari 2012
Dutch Coast Ultrarun by night
Een verslag van Bob Klappe:
In de nacht van vrijdag 27/28 januari 2012 moest het gebeuren, een nieuwe uitdaging.
50 km hardlopen volgens de website (dutchcoastultrarun.punt.nl) onder zware winterse omstandigheden. Coach Ferdinand had een schema gemaakt zodat ik na de Berenmarathon op Terschelling 2 maanden de tijd had om met een goede voorbereiding aan de start te komen. Echter meer dan 2 maal per week trainen zat er niet gezien de drukte op mijn werk. De week voor de start kreeg ik nog een fikse verhoudheid waardoor ik niet meer kon trainen...dat beloofde niet veel goeds. Op de dag zelf kon ik op mijn werk pas om 15.30 uur gaan eten en even 2 uurtjes de ogen dicht was ook niet meer mogelijk, dus om 20.00 uur in de auto naar Den Helder. Hier aangekomen zat een groot deel van de deelnemers nog aan een pasta-party en hebben mijn zoon en ik nog wat gedronken en rustig de start afgewacht. De briefing was niet zo moeilijk te onthouden, gewoon rechtdoor over het strand en bij Juliandorp oppassen voor metalen buizen over het strand, hier zou iemand met knipperlichten staan.
Na de start om 22.00 uur een klein stukje door Den Helder en vervolgens via de dijk richting de vuurtoren het strand op. Een leuk gezicht: ca 65 man/vrouw met lampjes op hun hoofd die als sterretjes in de duisternis verdwenen. Wel wat verbaasde gezichten met leuke reacties dat ook mijn hond meeliep. Bij de vuurtoren van Huisduinen lekker mijn eigen tempo gaan lopen en kwam ik op het strand tot de conclusie dat er meer mensen achter, dan voor mij liepen. Het probleem in het donker is dat je de afstanden moeilijker kan inschatten, de Hondsbossche zeewering was voor mij dan ook langer dan hij in werkelijkheid is. Er kwam geen eind aan!
Tussen Callontsoog en Egmond aan Zee heb ik een groot gedeelte alleen gelopen zonder lampjes om me heen, het enige lichtpuntje was mijn eigen lampje en ik heb nu een idee wat tunnelvisie is. Zelfs nog even geprobeerd om zonder verlichting te lopen, dit bleek geen succes omdat er nog al wat rotzooi op het strand ligt, waar je over kan stuikelen. Vanaf Egmond aan Zee had ik een medeloper die zo nu en dan voor of achter mij liep. Ach, het einde was in zicht, dus dat laatste stukje maar alle energie bij elkaar rapen en gaan versnellen. De banaantjes en sinaasappel waren op en de camelbag voelde ook al een stuk lichter aan. Hé dat ging lekker! Ik kwam er achter dat de wind iets naar het oosten aan het draaien was. Hierdoor bleek je onder de duinen minder wind (tegen) te hebben, alleen jammer dat mijn lampje ook het einde in zicht had. Hierdoor zag ik te laat dat er toch een paar flinke waterplassen onder de duinvoet lagen en dat betekende tot je enkel door het water. Oké dat was koud, gewoon flink doorlopen dan wordt het vanzelf weer warm en het einde was toch in zicht, hond aangelijnd en de laatste zware klim de strandopgang op naar de finish voor een fatsoenlijke tijd van 5 uur 22 min.
Zoonlief stond al klaar, snel instappen stoelverwarming aan en richting huis naar de warme douche en mijn bed. Want de volgende ochtend liep de wekker gewoon weer om 7.15 uur af om aan het werk te gaan.
Ik vond het een leuke ervaring, volgens mij zou het met volle maan nog veel leuker zijn.
Op naar de volgende uitdaging Den Helder, Texel, Vlieland, Harlingen (maar wel overdag)!!!
In de nacht van vrijdag 27/28 januari 2012 moest het gebeuren, een nieuwe uitdaging.
50 km hardlopen volgens de website (dutchcoastultrarun.punt.nl) onder zware winterse omstandigheden. Coach Ferdinand had een schema gemaakt zodat ik na de Berenmarathon op Terschelling 2 maanden de tijd had om met een goede voorbereiding aan de start te komen. Echter meer dan 2 maal per week trainen zat er niet gezien de drukte op mijn werk. De week voor de start kreeg ik nog een fikse verhoudheid waardoor ik niet meer kon trainen...dat beloofde niet veel goeds. Op de dag zelf kon ik op mijn werk pas om 15.30 uur gaan eten en even 2 uurtjes de ogen dicht was ook niet meer mogelijk, dus om 20.00 uur in de auto naar Den Helder. Hier aangekomen zat een groot deel van de deelnemers nog aan een pasta-party en hebben mijn zoon en ik nog wat gedronken en rustig de start afgewacht. De briefing was niet zo moeilijk te onthouden, gewoon rechtdoor over het strand en bij Juliandorp oppassen voor metalen buizen over het strand, hier zou iemand met knipperlichten staan.
Na de start om 22.00 uur een klein stukje door Den Helder en vervolgens via de dijk richting de vuurtoren het strand op. Een leuk gezicht: ca 65 man/vrouw met lampjes op hun hoofd die als sterretjes in de duisternis verdwenen. Wel wat verbaasde gezichten met leuke reacties dat ook mijn hond meeliep. Bij de vuurtoren van Huisduinen lekker mijn eigen tempo gaan lopen en kwam ik op het strand tot de conclusie dat er meer mensen achter, dan voor mij liepen. Het probleem in het donker is dat je de afstanden moeilijker kan inschatten, de Hondsbossche zeewering was voor mij dan ook langer dan hij in werkelijkheid is. Er kwam geen eind aan!
Tussen Callontsoog en Egmond aan Zee heb ik een groot gedeelte alleen gelopen zonder lampjes om me heen, het enige lichtpuntje was mijn eigen lampje en ik heb nu een idee wat tunnelvisie is. Zelfs nog even geprobeerd om zonder verlichting te lopen, dit bleek geen succes omdat er nog al wat rotzooi op het strand ligt, waar je over kan stuikelen. Vanaf Egmond aan Zee had ik een medeloper die zo nu en dan voor of achter mij liep. Ach, het einde was in zicht, dus dat laatste stukje maar alle energie bij elkaar rapen en gaan versnellen. De banaantjes en sinaasappel waren op en de camelbag voelde ook al een stuk lichter aan. Hé dat ging lekker! Ik kwam er achter dat de wind iets naar het oosten aan het draaien was. Hierdoor bleek je onder de duinen minder wind (tegen) te hebben, alleen jammer dat mijn lampje ook het einde in zicht had. Hierdoor zag ik te laat dat er toch een paar flinke waterplassen onder de duinvoet lagen en dat betekende tot je enkel door het water. Oké dat was koud, gewoon flink doorlopen dan wordt het vanzelf weer warm en het einde was toch in zicht, hond aangelijnd en de laatste zware klim de strandopgang op naar de finish voor een fatsoenlijke tijd van 5 uur 22 min.
Zoonlief stond al klaar, snel instappen stoelverwarming aan en richting huis naar de warme douche en mijn bed. Want de volgende ochtend liep de wekker gewoon weer om 7.15 uur af om aan het werk te gaan.
Ik vond het een leuke ervaring, volgens mij zou het met volle maan nog veel leuker zijn.
Op naar de volgende uitdaging Den Helder, Texel, Vlieland, Harlingen (maar wel overdag)!!!
groetjes, Bob Klappe
P.S. de foto is misschien erg futuristisch maar als je goed kijkt zie je mij en mijn hond (een Dalmatiër).
zondag 12 februari 2012
Abonneren op:
Posts (Atom)